Spellbound (US,1945)

เมื่อคืนนั่งดูลิสต์รายชื่อหนังของ Hitchcock ที่ยังไม่เคยดูแล้วก็ตั้งใจว่าจะตามเก็บให้ครบก็พบว่ายังไม่ได้ดู Spellbound แบบจริงจัง เคยแต่เรียนในชั้นเรียนเป็นบางฉาก โดยเฉพาะฉากที่ให้ ซัลวาดอร์ ดาลี มาเป็นคนดีไซน์ซึ่งยังตื่นตาตื่นใจอยู่เลย

หนังอายุ 75 ปีเรื่องนี้เป็นหนังไซโคทริลเลอร์ปนเรื่องรักแบบเมโลดราม่า เรื่องของคุณหมอสาวจิตบำบัดซึ่งไปตกหลุมรักคนที่ปลอมตัวมาเป็น ผอ.โรงพยาบาลแทน ผอ.ตัวจริงซึ่งอาจจะโดนเขาคนนี้ฆาตกรรมไปแล้ว หากแต่ชายหนุ่มความจำเสื่อมและก็คิดว่าตัวเองเป็นคนฆ่า มีแต่คุณหมอที่เชื่อว่าเขาไม่ได้ทำ

พระเอกนางเอกคือเกรเกอรี่ เป๊ก กับอิงกริด เบิร์กแมนเล่นได้อินเลิฟหยาดเยิ้มมาก ความสนุกคือหลายสิบปีต่อมาตอนอิงกริดตาย เกรเกอรี่ออกมาเล่าว่าตอนถ่ายหนังเรื่องนี้ทั้งสองแอบบกุ๊บกิ๊บกัน ทั้งๆ ที่ช่วงถ่ายหนังต่างคนต่างจัดงานแต่งงานทั้งคู่ แซ่บป่ะล่ะ

เอาจริงในหนังพาร์ตคู่รักนี่ผมไม่สนุกเลยลำไยมาก แต่พาร์ตสืบคดีด้วยการเจาะจิตวิทยานี่ถ้าขยี้กว่านี้จะเริ่ดมากๆ หนังพูดเรื่อง Guilt Complex ที่ว่าคนไข้รู้สึกผิดจากอะไรบางอย่าง ก็เลยจินตนาการว่าตัวเองฆ่าคนตายเพราะสมควรรับโทษรุนแรง

นี่เป็นหนังในยุคต้นของ Hitchcock เลยเห็นการกำกับแบบทื่อๆ ถูกต้องตามขนบ Blocking แบบละครเวทีเลย แต่ก็แอบเห็นเทคนิคการใช้ Shot หรือการใช้แสงเงาที่อีกหน่อยจะไปปรากฏแรงๆ ที่เรื่องอื่นๆ พอคิดได้ว่า Hitchcock ยังเป็นผู้กำกับหนุ่มน้อยอยู่เลยก็น่ารักดี

ข้อดีและข้อเสียในตัวคือพระเอกนางเอกหล่อสวยใสเกินไป จนทำให้ไม่ได้ลุ้นว่าไอ้หนุ่มหน้าใสๆ จะกลายเป็นดาร์คโหมดเป็นฆาตกรลุกขึ้นมาปาดคอนางเอกเมื่อไหร่กัน ความลุ้นนี้มันหายไป แหงล่ะจับคนอินเลิฟมาเล่นหนังฆาตกรรมอ่ะนะ