Ramen Teh (Singapore-Japan,2018)

ที่จริงดึกมากแล้ว ผมควรจะเข้านอนได้แล้ว แต่ดันเปิดโน่นเปิดนี่ดูเรื่อยเปื่อยจนมาถึงหนังลูกครึ่งญี่ปุ่นสิงคโปร์เรื่องนี้แล้วมันเอาผมอยู่ทีละฉาก ทีละฉาก จนจบเฉยเลย

เป็นหนังครอบครัวที่อบอุ่นมากครับโดยมีฉากหลังเป็นการทำอาหาร พระเอกชื่อมาซาโตะเป็นลูกชายเจ้าของร้านราเมนซึ่งน่ากินสุดๆ ที่เมืองต่างจังหวัดในญี่ปุ่น เขาก็ช่วยพ่อทำราเมนทุกวันแหละ ราเมนคือความทรงจำของพ่อกับแม่ที่ตายไปแล้ว

ทุกวันหลังเลิกงาน มาซาโตะจะเข้าครัวพยายามทำน้ำซุปแบบจีนซึ่งมารู้ทีหลังว่าคือบักกุ๊ดเต๋ แต่ทำยังไงก็ไม่อร่อยซะที แม้ว่าเพื่อนบล็อกเกอร์สาวจะส่งเครื่องเทศมาให้ จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อของมาซาโตะตาย เขาไปเปิดดูของๆ พ่อถึงได้พบกับไดอารี่ของแม่ชาวสิงคโปร์ พร้อมกับรูปถ่ายและข้าวของบางอย่าง

มาซาโตะปิดร้านราเมนเดินทางไปสิงคโปร์ เพื่อตามรอยรูปถ่ายของแม่ และก็เพื่อตามหาน้าชาย โดยมีเพื่อนบล็อกเกอร์สาวนำเที่ยวพาไปกินอาหารสิงคโปร์โน่นนี่ซึ่งโคตรน่ากินอีกเช่นกัน หนังทำให้ผมได้รู้จักอาหารสิงคโปร์ขึ้นอีกหลายอย่างเลย สักวันต้องไปตามรอยกินให้ได้ เช่นปูผัดเครื่องแกง หอยทอด และที่เด็ดคือหนังบอกสูตรน้ำจิ้มข้าวมันไก่ และสอนกินข้าวมันไก่ที่ถูกต้องด้วยล่ะครับ

หนังใส่ดราม่าเบาๆ ว่ามาซาโตะต้องไปตามง้อคุณยายซึ่งเมื่อก่อนตัดแม่ตัดลูกที่ไปแต่งงานกับหนุ่มญี่ปุ่น ณ จุดนี้เราก็ได้รู้ประวัติศาสตร์สงครามระหว่างสิงคโปร์กับญี่ปุ่นอีกนิดหน่อย มาซาโตะพยายามง้อยายจนในที่สุดก็ฝึกทำบักกุ๊ดเต๋ซึ่งยายถนัด บวกกับราเมนที่เขาเชี่ยวชาญ จนได้เป็นราเมนเต๋ เอาชนะใจหินของยายสำเร็จ

ใช่ครับเป็นหนังที่พล็อตเชยๆ อย่างนี้แหละ แต่ฉากยายสอนหลานทำกับข้าวสิงคโปร์แล้วรสชาติอาหารทำให้เด็กหนุ่มคิดถึงอาหารรสมือแม่จนน้ำตาไหลออกมามันก็ช่างอบอุ่นกินใจเสียเหลือเกิน เป็นหนังที่ดูง่ายๆ ดูไปหิวไป ดูไปอยากทัวร์กินไป ย้ำว่านี่ไม่ใช่หนังญี่ปุ่นสไตล์เน้นความบากบั่นในการทำอาหารชั้นเลิศ แต่เป็นหนังที่พยายามจะบอกว่า อาหารดีๆ เยียวยาบาดแผลในครอบครัวได้

ถึงแม้ท้องจะหิว แต่หัวใจอิ่มมากครับหนังเรื่องนี้

ป.ล. หลงรักนักแสดงทุกคนในเรื่องนี้ไม่ว่าพระเอกหรือยาย แต่คนที่เซอร์ไพรส์ผมสุดๆ คือนักร้องสาวคนดังสุดๆ เซโกะ มัตสึดะ ที่เรื่องนี้รับเล่นเป็นฟู้ดบล็อกเกอร์สาวใหญ่นุ่มๆ เวลาเซโกะแน่นำส่วนผสมนำจิ้มข้าวมันไก่นี่มันฟินมากครับ