My Life to Live (France,1962)
a.k.a Vivre Sa Vie
“ไปลูฟวร์กันไหม”
“ไม่อ่ะ”
“ทำไมล่ะ ศิลปะกับความงามมันคือชีวิตนะ”
นี่เป็นหนังประเภทที่ว่า การเล่าเรื่องด้วยศิลปะแขนงอื่นจะมาทดแทนกันไม่ได้เลย เป็นนิยายก็เล่าเรื่องแบบนี้ไม่ได้ นี่มันเป็น Visulal Art แบบเคลื่อนไหวได้ที่สมบูรณ์มากๆๆๆ
หนังเล่าเรื่องชีวิตของ นานา สาวปารีเซียงสวยจัดที่ทิ้งลูกทิ้งผัวจะไปเป็นดาราหนัง แต่ก็ยังไม่ได้เป็นซะที เงินหมดโดนไล่ออกจากหอ จนต้องยอมไปถ่ายรูปโป๊แลกเงินนิดหน่อย สุดท้ายลงเอยด้วยการขายเรือนร่างสุดงามแลกเงิน
“บางครั้ง เธออาจจะให้คนอื่นยืมตัวเธอไปบ้าง
แต่จงมอบตัวเองให้ตัวเองเสมอ”
หนังมีฉากเก๋ๆ เต็มเลย ไม่สิมันดีงามทุกฉากเลย ฉากที่เราชอบมากๆ อย่างเช่น ฉากผู้หญิงขายบริการนั่งคุยเรื่องเพลโตกับผู้ชายที่นั่งอ่านหนังสือในคาเฟ่, ร้านขายแผ่นเสียงยุคเฟื่องฟูในปารีส กับการตามหาแผ่นเสียงของจูดี้ การ์แลนด์, คาเฟ่บาร์ที่มีตู้เกมพินบอล, โรงแรมเอากันชั่วคราวชั้นหนึ่งที่มีกระจกติดริมถนนคนเดินไปมา, ฉากเต้นรำกับตู้เพลงข้างโต๊ะสนุกเกอร์
กลับมาดู My Life to Live รอบนี้สารภาพว่าไม่ได้ตระหนกกับ Documentary Style แบบตอนดูครั้งแรกแล้ว ดูสบายเหมือนดู Vlog ชีวิตสาวนานา โลกหมุนมาจนกระทั่งโกดาร์เป็น Pop Art ไม่อินดี้แบบเมื่อก่อนแล้วอ่ะ 55 ฉากเต้นรำก็โดนก๊อปไปใช้จนเห็นในหนังอีกเป็นสิบเรื่อง ทาแรนติโนเรื่องนั้นก็ใช่ 55
แต่ที่ยังตื่นตาตื่นใจอยู่ก็คือ ความสวยงามของภาพจากตากล้อง ราอูล คูต้าร์ นี่แหละ คนอะไรถ่ายจัด Framing ได้สวยบาดใจ เคลื่อนซ้ายก็สวย เคลื่อนขวาก็ยังเป๊ะ และก็การแสดงของนางเอกสาวตาโต อันนา คาริน่า (เมียผู้กำกับเอง) ที่เอาอยู่ทุก Shot ใช่ๆ Shot ไม่ใช่ Scence คือดูรอบนี้นี่ตั้งใจจับผิดนางเลยนะ ว่าจะมีสักมุมที่ไม่สวย หรือ Acting หลุดไหม สรุปหาไม่เจอเลยจ้า นางคือเทพการแสดงมาจุติจริงๆ ครับ ฉากที่น้ำตาไหล 3 ทางตอนนางดูหนังในโรงนั่นคือ เฮ้ย นางเป็นเอไอแน่ๆ
ถามตัวเองว่า สิ่งที่ชอบที่สุดจากความสุดยอดทุกหมวดหมู่ของหนังเรื่องนี้คืออะไร ผมตอบว่า ผมชอบรสนิยมของผู้กำกับ โกดาร์ มากที่สุดเลยนะครับ ชอบวอลเปเปอร์ขาวดำรูปถนนปารีส, ชอบตู้พินบอล, ชอบทรงผมนางเอก, ชอบร้านแผ่นเสียงยุค 60s, ชอบหนังในหนังทั้ง The Passion of Joan of Arc (1928) และ Jules and Jim (1962), ชอบเพลงของ Jean Ferrat, ปากกามองบลังตอนเขียนจดหมายด้วยลายมือ
ฉากที่ชอบที่สุดคือฉากที่แมงดาอาชีพบรีฟสาวใหม่ในธุรกิจขายเรืองร่าง คือคุยกันเหมือนสอนงานขายทั่วไปนิ่งๆ ตัดสลับภาพน้องรับงานจนชำนาญ เหมือนประชุมรับพนักงานใหม่เลย 55
“บางครั้ง เธออาจจะให้คนอื่นยืมตัวเธอไปบ้าง
แต่จงมอบตัวเองให้ตัวเองเสมอ”
นี่คือประโยคแรกในหนัง ที่ถูก install เข้าไปในเราลึกมาก ทั้งตอนดูหนัง หรือเสร็จแล้ว เราจะถามตัวเองตลอดเลยว่า เราได้ยกตัวตนของเราไปให้คนอื่นบ้างหรือยัง
เรายังมอบตัวเองให้ตัวเองเสมอ อยู่ไหม My Life to Live ครับ อย่าลืมว่าเรามีชีวิตเดียว
