Meet Yourself (China, 2023)

a.k.a. ณ ที่สายลมรักพัดผ่าน, 去有风的地方

ราวกับเสียงฝนโครมครามในป่าเงียบงัน

อาทิตย์ลาลับดับแสงสุดท้ายเหนือยอดเขา

บางครั้งชีวิตก็แนะนำให้รู้จักน้ำตาอุ่นของตัวเรา

ไกลแค่ไหนก็ต้องเอาตัวไปในที่สายลมพัดผ่านให้ได้นะ

…ความรักรอคอยปลอบใจอยู่ที่นั่น

.

ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกหลังดูซีรีส์ 40 ตอนจบนี่ยังไง มันทั้งเศร้าสร้อยเหมือนกำลังลาจากเพื่อนสนิท แต่ไม่สิไม่เศร้าอย่างเดียว แต่มันยังมีความรักอันอบอุ่นซึ่งเหมือนจะถูกหัวใจของผมโอบอุ้มไว้ข้างในตลอดไป

“ฉันเคยคิดว่าชีวิตฉันเหมือนฟันเฟืองในนาฬิกาเรือนนี้ ถ้าฉันหยุดไปสักตัว นาฬิกาทั้งเรือนจะหยุดทำงาน”

“คุณไม่ใช่ฟันเฟือง และต่อให้นาฬิกาเรือนนี้หยุดทำงาน เวลาก็ไม่เคยหยุด ความสุขในชีวิตก็เช่นกัน ปัญหาชีวิตก็เช่นกัน มันจะมีเข้ามาเรื่อยๆ จงพาตัวเองไปอยู่ในจุดที่สายลมพัด หยุดตรงนั้นชั่วคราว แล้วคุณจะพบกับชีวิต”

บทสนทนาริมทะเลสาบเตียนฉือของนางเอกกับพระเอก อธิบายเรื่องย่อของหนังไว้หมดแล้ว เรื่องของสวี่หงโต้ว ทำงานจัดการปัญหาสารพัดในโรงแรมที่ปักกิ่งมาสิบปีหลังเรียนจบ เธอสัญญาว่าจะไปเที่ยวยูนนานกับเพื่อนรัก แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ไปซะที จนกระทั่งเพื่อนเสียชีวิต มันสั่นสะเทือน มันว่างเปล่า ไร้จุดหมาย ยกเว้นสถานที่ซึ่งเธอเคยให้คำสัญญาเอาไว้

วันหนึ่ง สวี่หงโต้ว ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาถึงโฮมสเตย์เรือนลมพัดพาจนได้ และที่นี่เองสถานที่ซึ่งช่วยให้เธอค่อยๆ กอบโกยชีวิตกลับมาอีกครั้ง ได้รู้จักตัวเองแบบที่เป็นสิ่งมีชีวิตจริงๆ ไม่ใช่ฟันเฟืองในเครื่องจักรใหญ่ ไม่ใช่คนที่ยกทุกนาทีของชีวิตให้กับองค์กร แต่ที่นี่อนุญาตให้เธอได้สัมผัสกับสายลมเย็น เพื่อนใหม่ ผู้คนที่มีชีวิตชีวา และที่นี่เธอมีเวลา

บรรยายความรู้สึกตกหลุมรักซีรีส์เรื่องนี้ไม่ถูก สติมันแตกกระจายเหมือนเวลาอยู่ริมทะเล มันเย็นๆ สบายๆ conflict น้อยๆ แต่สนุกทุกฉากไม่มีเบื่อเลย เหมือนเวลาไปเที่ยวแล้วมีเวลานั่งจิบชาดอกไม้หอมๆ แบบไม่รีบ กินปอเปี๊ยะเห็ดเห็ดพอร์ชินี เบื่อก็ออกไปเดินเล่นดูช่างแกะสลักไม้ทีละน้อย โรงทอผ้ามัดย้อม กินเต้าหู้รวมย่าง แวะร้านหม่าล่าปิ้งย่างแกล้มเบียร์เย็นก่อนเดินกลับเรือนพัก

และตื่นเต้นไปกับคนในชุมชนเมื่อได้ข่าวว่าจะมีร้านหนังสือมาเปิดที่บ้านเก่าของปู่หยาง

ไม่ค่อยได้ดูหนังสนุกอารมณ์นี้ มันสงบ มันไว้ใจชีวิต แบบสมมุติฝนตั้งเค้าแล้วนะ พายุกำลังจะพาปัญหามาแล้วนะ แต่พอกล้าเผชิญอยู่ตรงนั้น จับมือกับมนุษย์คนไหนก็ได้ซึ่งยืนอยู่ด้วยกันแถวนั้นแน่นๆ แป้ปเดียวพายุก็พัดปัญหาเหล่านั้นผ่านไป สายลมเย็นๆ จะค่อยๆ ผ่อนคลายหัวใจของเราลงทีละน้อย จนไม่เหลือปัญหาอะไรนอกจาก มือซึ่งยังคงจับอยู่กับคนแปลกหน้า ที่ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนสถานะเป็นเพื่อนใหม่แล้วสินะ

เรื่องราวในหนังค่อยๆ ฝึกให้ผมหยุดเป็น หยุดตอนที่เหนื่อยเกินไป หยุดให้ความเศร้าบดบังดวงดาวกระพริบแสงบนฟ้า หยุดโกรธแล้วอยู่นิ่งๆ กินบะหมี่ใส่แฮมสักหน่อย ก่อนจะกระโดดไปแก้ปัญหายุ่งยาก หยุดความสัมพันธ์ก่อนจะเริ่มโกหกใส่กัน หยุดก่นด่าตัวเองแล้วเป็นอย่างที่เราเป็นก็พอ หยุดวิ่งไล่ตามสายลม และหยุดให้สายลมได้โอบกอดคุณเป็นการทดแทน

เรือนลมพัดพา เป็นโฮมสเตย์ที่ต้องเช่าอย่างน้อย 3 เดือนขึ้นไป มันเลยทำให้สวี่หงโต้วกับผม ค่อยๆ ได้ทำความรู้จักและสนิทกับผู้คนในหมู่บ้าน แวะไปกินปลาผัดขิง ผัดถั่ว บ้านป้าหยาง จิบชากุหลาบกับอาจารย์หม่า บางวันถ้านักท่องเที่ยวเยอะ ก็ไปช่วยน่าน่าเสริฟในร้านกาแฟเรือนไม้ อ่านนิยายออนไลน์ของต้าม่าย เก็บลูกบ๊วยสุกปลั่งบ้านป้าเฟิ่ง ช่วยคุณย่าขายกระเป๋าเย็บมือ หรือไปช่วยซินซินถ่ายคลิปโปรโมตผ้ามัดย้อมให้ป้าเซี่ย และค่อยๆ อนุญาตให้หัวใจอันเศร้าสร้อยค่อยๆ แง้มออกให้สายลมพัดพาความรักดีๆ ของประธานเซี่ยผ่านเข้ามา

ผมเชื่ออย่างนี้เสมอว่า ความรักอยู่รอบตัวเราเหมือนกับสายลม ที่เราไม่รู้สึกถึงความรักเพราะเรากำลังวิ่งวุ่น จงนิ่งเสียและรู้เถอะว่า ความรักดีๆ มีอยู่ตรงนี้กับคุณ โอย ณ ที่สายลมรักพัดผ่าน ผมจะไม่มีวันปล่อยผ่านลืมเลือนพวกคุณทุกคน

ป.ล. โจ้จำไว้สิ่งนึงว่า การทำหนังไม่ใช่ถ่ายภาพอะไรก็ได้ให้คนอื่นดู แต่มันคือการสร้างประสบการณ์ชีวิตดีๆ ให้เขาได้มีร่วมกับเรา

…การเขียนหนังสือก็เหมือนกัน